Vísnahornið

Landið fela lúin ský
læðist deli grófur.
Að næturþeli, borg og bý,
brókarsteliþjófur.

Kuldaboli fælir frið
fáir þola svona.
Bitra golu berst nú við
brókarstolin kona.

Saklaust víf á fósturfold
flótta stífum hrakið.
Brókin þýfi, bert er hold
blessað lífið nakið.

Limi skóku af lífi og sál
lagahrókar snöggir.
Kátir tóku að kanna mál
kvennabrókarglöggir.

Vaskir renna vettvang á
vökul spenna nefin.
Fljótir kenna firðar þá
ferkann kvennaþefinn.

Höfðu klókir kappar þá
kannað flókin svæði.
Fúl var blókin fönguð á
feikna brókarstæði.

Nú var bil að brúa fljótt,
bæta yl á vífum.
Vanda til í verki skjótt,
vel að skila þýfum.

Allmörg hnátan ofsaglöð,
eins og kátur lækur,
arkar státin upp á stöð,
er að máta brækur.

Mjög er heitt í málum þeim,
mikið breytt er öldin.
Labbar sveitt og lúin heim
löggan þreytt á kvöldin.