Vísnahornið

Þegar ungur ég var
og mitt áfengi drakk,
voru ánægju stundir míns lífs.
Hverja einustu hóru ég hengdi á minn klakk
átti hvorki til skeiðar né hnífs.

Ef að ungmey þú sérð
úti á götu á ferð,
þá kallaðu til hennar skjótt.
Ég finn köllun hjá mér
gagnvart klofinu á þér
ég ætla að kanna á þér skuðið í nótt.

(Svar hennar)
Éttu eldgamlan hund,
éttu eistu og brund,
éttu hildir úr sjálfdauðri kú.
Éttu mannanna skít,
steiktar marflær og lýs
og það litla sem undir þér rís.

Á æskunnar stund,
oft við losuðum brund,
og allur var drátturinn þinn.
Skuð þitt var ljótt,
bæði skorpið og þurrt
og með sköllóttum börmum í kring.