Vísnahornið

Daunillur þefur og drullugir veggir
dimmt í lofti af regni og skít.
Paufast hér guggnir en góðlyndir seggir
sem grálitir maðkar í voldugri hít.

Fallegar konur með fótleggi bera
flögra um strætin með augun svo sljó,
ævitíð þeirra mun áþekkust vera
ufsatorfu í gruggugum sjó.

Turnar hávir í himininn mæna
sem hugur þess sem úr skítnum rís,
en óhreinar göturnar gleðinni ræna.
Í gímaldi þessu er fólk einsog mýs.