Vísnahornið

Kvæði seður sára þrá,
svalar gleði þorsta.
Eg því kveð um Ara H.
og hans reðurlosta.

Einu sinni seint um nótt
sáum kvinnu spillta.
Blaut og stinn af brókarsótt
braust hún inn til pilta.

Enginn hafði hug né kraft
hana til að fanga.
Ætíð lafði axarskaft
eins og biluð slanga.

Sagði lúinn seggur þá:
"Seðjist nú þinn vilji.
Inn skalt þú til Ara H.
Eg þig trúi að gilji."

Snögg á hæli snerist við,
snáðann vildi finna.
Hljóp nú sæl í herbergið
hersi til að ginna.

Mælti unga mærin þá:
"Mátt þú gunga heita,
nema ungri auðargná
ætlir stungu veita."

Þótt hann veikur víni frá
og væri móður bæði,
furðu keikur fór á stjá,
felldi óður klæði.

Sá þá meyjan mikinn lók
maklegan á velli.
Sokka, treyju og blauta brók
burtu reif í hvelli.

Digur skagar dólgur þá.
Drukkinn slagar Ari.
Hærðan kraga horfir á
hylja sagarfarið.

Fýsni gleður frygðaklár.
Fóta veður milli.
Kunta meður húð og hár
hafði reðurfylli.

Ari fimur æsti leik,
allt á kaf hann lagði.
Kátur limur kneyfði shake
með kuntusafabragði.

Undurblíð og brjóstafríð
brátt hún ríður undir.
Liminn síða vætir víð,
veitir þíðar stundir.

Engu skeyta um sín köll.
Ört þau breyta stelling.
Kunta þreytir kátan böll,
keytubleytir helling.

Ilmar ljúfur iðrasaur.
Eyðist rammur kraftur,
meðan hrjúfur giljagaur
gengur fram og aftur.

Kisulóran lendaber
lyftir stórum vöngum,
bítur, klórar, byltir sér,
baðar fjórum öngum.

Meyjarkengsins mikla at
magnar vald og æði.
Öllu lengur Ari gat
eigi haldið sæði.

Þá með undur létta lund
líkt og hundur sæddi.
Mikið stundi myndar sprund
meðan brundur flæddi.

Klaufin deiga kreisti mjó
kuntufleyginn stinna.
Volgur seigum vökva spjó.
Vildi eigi linna.

Út hann setti lostalegg
langan, íturfríðan.
Ört þá sletti upp á vegg.
Er hann hvítur síðan.

Féll svo lókur mjög í mók,
mikið tók að síga.
Fölur hrókur fór í brók,
faldi krókinn víga.

Fljótt sig klæddi faldagná,
föl og klóruð þagði.
Ari mæddur eftir lá
er hún fór og sagði:

"Þótt ég hafi legið lágt
og limi undir gengið,
aldrei slíkan ógnardrátt
áður hef ég fengið."

Lýk ég móður ortum óð
um Ara þjóðarprýði.
Andans hlóða eyðist glóð,
endar ljóðasmíði.